Kendini
bilmek de bir erdem!..
Yapmacık
değil de, özünde olmak..
Belki de
"oynamamak"
Sevmiyorum
yapmacık insanları,
Geçmişini
unutup sahte gülenleri..
Lafını
bilmeden konuşanları, davranış bozukluklarını...
E hani
büyümüştük, koca koca adamlar olmuştuk...
Ne oldu da
bir anda küçüldük, şımardık belki de...
Yok mu yan
çizmeden, yolunda gidenler!..
Yok mu
karşılıksız seven, iyilik eden..
Önce bir
durup, insanın kendini bilmesi gerekiyor!..
Kendini
bil?..
Kimisi için
zor!...
Karakter
dediğimiz şey, herkeste olmayabilir...
Bunda
üzülecek veya sinirlenecek bir şey yok!.
Düzeltmeye
çalışırsın ancak zor dostum!
Yapıyla
alakalıdır 'karakter'.
Tutarsız
hareketler hep senin karaktersizliğini ortaya çıkarır!
Zorlama
dostum, elde edemezsin...
Söz diye bir
şey vardır,
Hani
verdiğin zaman tutulması gereken,
Zaman
aşımına uğramadan, isminle birlikte taşıyacağın!..
Önemli olan,
kişiliğini kaybetmemen..
Peki ya
"kişilik" de yok ise?
Gözüksen de
dışarıya karşı güçlü,
Vardır elbet
içinde bir sümüklü,
Boşa kasma
dostum, karaktersizlik de bir erdem,
Ancak her
insanda bulunması gereken bir elzem..
Ne çare,
Tanrı vermedikçe olmuyor,
Zorlama
dostum, elde edemezsin..
Kalitesi
olmayan şu hayatta, herkes tat almanın yolunu arıyor...
Peki ya
bulan?
Çok zor!..
Koyun misali
olmuşuz sanki,
Sürü nereye,
bizler oraya...
Sorgulayan,
itiraz eden yok..
Varsa da,
sürüden ayrılanı kurt kapar..
Kader deyip
katlanmak mı?
Başkaldırmak
mı?
Yorgunuz
sanki...
Cemaat ne
yaparsa yapsın, biz sürüden ayrılmamaya gayret edelim..
Akşam
huzurlu bir uyku bizi bekliyor,
Değil mi?
